www.zakonnawzgorzu.fora.pl

Lothar

Proponuje zamieszczać tu odpowiedzi na nasze cudowene pytania. I zamieście tez pytanie odrazu żeby nie bylo problemu i kazdy wiedzial jakie pytanie łączy sie z jaka odpowiedzią

Lothar

a oto moja część:
Wymień i krótko opisz trzy fazy reakcji rodzica i dziecka w trakcie sesji Holdingu.

1. Konfrontacja –faza pierwsza przygotowawcza. Następuje powiadomienie dziecka o tym że zaraz odbędzie się holding. Matka wybiera miejsce i przyjmuje pozycje dogodna do utrzymania dziecka. Dziecko może w tej fazie przyjmować holding dobrze.
2. Odrzucenie – zaczyna się gdy dziecko wykazuje niechęć do pozostania w uścisku. Zaczyna się wyrywać uciekać wzrokiem , może próbować różnych wymówek by się uwolnić. Czasem może nawet dojść do przejawów agresji. W tej fazie matka i dziecko powinni swobodnie komunikować swoje emocje , zmartwienia , frustracje. Matka musi całkowicie panować nad dzieckiem.
3. Rozwiązanie – jeśli uda się przetrwać fazę poprzednią następuje faza intensywnej bliskości. Dziecko może pocieszać matkę , dotykać jej twarzy, ocierać łzy. Dziecko może zasnąć w tej fazie.

Podaj przynajmniej trzy przeciwwskazania do stosowania Holdingu.

1. jeżeli matka od początku odrzuca dziecko i wiadomo ze odrzuciła by je nawet po wyleczeniu.
2. jeżeli osoba trzymająca nie jest w stanie utrzymać przewagi nad dzieckiem
3. w wypadku matek nadopiekuńczych których dzieci są rozpieszczane
4. jeżeli dziecko cierpi z powodu konfliktu rozgrywającego się na wyższym poziomie ( np. problem sprawiedliwości w grupie rówieśniczej)
5. dziecko znajduje się na 1lub 4 poziomie według nikolskiej

Aneshia

Pytania i odpowiedzi do Nikolskiej:
1) Jakie są formy obrony podgrupy pierwszej dzieci autystycznych wg podziału Nikolskiej?

Ich aktywność została zdominowana przez dążenie do samoobrony, której jedynym celem jest zachowanie spokoju i izolacji. Sztywno ustalają maksymalny dystans w kontaktach ze światem, a tym samym niwelują wszystkie punkty styczności z nim. Zdaniem Nikolskiej mechanizmem skutecznie odgradzającym te dzieci od kontaktu ze światem jest przesycenie, dzięki któremu unikają one intensywnych oddziaływań środowiska, nim spowodują one dyskomfort. Stereotypy ruchowe i i fizyczna samoagresja pojawiają się u nich na krótko i tylko w momentach zakłócenia spokoju - najczęściej przez dorosłych.

2) Jakie są formy autostymulacji dzieci z podgrupy 1?

Dzieci te nie mając punktów aktywnej styczności ze światem, nie tworzą aktywnych form autostymulacji. Stereotypy ruchowe i i fizyczna samoagresja pojawiają się u nich na krótko i tylko w momentach zakłócenia spokoju - najczęściej przez dorosłych. Możemy jednak zaobserwować występowanie charakterystycznego tylko dla tej podgrupy rodzaju autostymulacji polegającej na biernym czerpaniu z zewnątrz doznań podtrzymujących stan komfortu. Dzieci uzyskują je przemieszczając się w otoczeniu pozornie bezcelowo - wirując, podskakując, wspinając się na meble. Wykorzystują one pasywnie strukturę pola i czerpią z niego stale te same doznania związane z postrzeganiem ruchu w przestrzeni, ze stymulacją kinestetyczną i przedsionkową. Czyni to ich zachowanie monotonnym i stereotypowym.

3) Wymień pięć cech charakterystycznych dla dzieci autystycznych z podgrupy 2.

- dzieci te potrafią aktywnie współdziałać z otoczeniem, ale to współdziałanie możliwe jest tylko w nielicznych stereotypowych sytuacjach i przyjmuje formę stereotypowych reakcji ruchowych lub słownych.
- mówią, ale ich wypowiedzi nie mają charakteru komunikatu skierowanego do konkretnego odbiorcy
- są bardziej napięte niż dzieci z pozostałych grup, częściej doznają fizycznego dyskomfortu
- ujawniają szczególną wybiórczość (np jedzą tylko niektóre potrawy, tolerują tylko określoną muzykę itp)
- częściej też różne wydarzenia wywołują ich strach lub lęk, często można zauważyć na ich twarzach niepokój
- zbyt sztywna kontrola -wystarczy najdrobniejsza zmiana sytuacji, konieczność zastosowania innej kolejności działań, a ich spokój pryska
-wykształciły różne sposoby aktywnej autostymulacji, najczęściej stosują rozmaite stereotypy słowne i motoryczne. Jeśli sytuacja dyskomfortu przedłuża się, panika narasta, a autostymulacja staje się coraz bardziej intensywna i może przejść w rzeczywiście groźną i niebezpieczną dla dziecka samoagresję
- dzieci te wyróżniają osoby bliskie jako podstawowy warunek swojego istnienia fizycznego i zaczynają je kontrolować, domagając się ich stałej obecności i protestują przy każdej próbie zmienienia formy kontaktu. Między nimi i osobami najbliższymi powstaje silny symbiotyczny związek.

4) Jakie są formy autostymulacji dzieci z podgrupy 2?

-wykształciły różne sposoby aktywnej autostymulacji, najczęściej stosują rozmaite stereotypy słowne i motoryczne (np. wymachiwanie rękami, podskoki, wirowanie, darcie papierów, skandowane powtarzanie słów i fraz itp). Jeśli sytuacja dyskomfortu przedłuża się, panika narasta, a autostymulacja staje się coraz bardziej intensywna i może przejść w rzeczywiście groźną i niebezpieczną dla dziecka samoagresję

5) Jak wygląda związek dzieci z 3 podgrupy z osobami najbliższymi?

- Nie jest to już związek symbiotyczny, jaki występuje u dzieci z podgrupy drugiej. Dzieci z trzeciej podgrupy nie są uzależnione od osób ważnych, często ich związki z osobami dorosłymi są konfliktowe. Niektórzy dorośli są stale przez te dzieci odrzucani, inni są celowo drażnieni. Dziecko wydaje się zadowolone, że udało mu się doprowadzić rodzica do wybuchu negatywnych emocji i staje się wyrafinowanym prowokatorem. Przykre przeżycia osób najbliższych mohą stać się dla niego stałym środkiem autostymulacji co zaczyna być wielkim problemem dla całej rodziny.

Inka

Pytania do III części Nikolskiej:
1. Wymień 5 wybranych zasad nawiązywania kontaktu emocjonalnego z dziećmi autystycznymi.
1) Na początku pracy terapeutycznej nie powinno zwracać się bezpośrednio do dziecka i stosować przymusu.
2) Próby kontakty powinny odpowiadać poziomowi, na którym dziecko obecnie funkcjonuje i być podejmowane w ramach aktywności, którymi się zajmuje.
3) Należy włączać elementy kontaktu w momentach autostymulacji, żeby skojarzyć je z przyjemnymi doznaniami zmysłowymi.
4) Należy stopniowo poszerzać źródła zadowolenia dziecka tak, by preferowało przebywanie z ludźmi, a nie w samotności.
5) Terapia może czasami trwać bardzo długo, ale nie należy jej w żaden sposób przyspieszać.
6) Formy kontaktu można doskonalić dopiero, gdy u dziecka zostanie utrwalona potrzeba kontaktu i będzie przejawiało spontaniczne reakcje afektywne.
7) Doskonalenie form kontaktu powinno się odbywać powoli i z uwzględnieniem przejawianych przez dziecko stereotypów współdziałania z innymi.
Cool

Formy kontaktu doskonalić należy poprzez ostrożne wprowadzanie nowych elementów w strukturę form, które już istnieją.
9) Należy dozować kontakt emocjonalny z dzieckiem, żeby nie był on dla niego źródłem dyskomfortu i przez to powodem regresu.
10) Dziecko, które jest na dalszym etapie terapii (w wyniku czego utraciło swoją obronę autystczną) należy chronić przed konfliktami z najbliższymi.
11) Najważniejszym celem terapii jest skupienie dziecka na procesie i rezultatach jego samodzielnych kontaktaów emocjonalnych ze światem, a nie samo nawiązanie z nim tego kontaktu.

wioleta

Oto pytania Gosi, prosiła mnie, bym je tu zamieściła Smile

PUNKT 7- RODZICE ZAGUBIENI W RZECZYWISTOŚCI

1. SKĄD WYNIKA ZAGUBIENIE RODZICÓW DZIECI AUTYSTYCZNYCH?
Przyjście na świat dziecka autystycznego staje się krytycznym wydarzeniem życiowym dla rodziców, którego konsekwencją jest długotrwały stres, powodujący zagubienie w różnych obszarach życia codziennego.
Rodzice dziecka autystycznego stają wobec faktu, że znany im plan rozwoju dziecka jest nieodpowiedni dla ich własnego potomka. Radość z jego istnienia łączy się z coraz silniejszym niepokojem. Dziecko zdaje się zamykać we własnym świecie, a rodzice zaczynają doszukiwać się przyczyn jego dziwnych zachowań. Jednak postawienie diagnozy autyzmu wczesnodziecięcego z wielu względów (brak jednoznacznych informacji co do etiologii, wskazań terapeutycznych, trudności w znalezieniu miejsca dla dziecka w placówkach itp.) nie łagodzi stresu, wręcz go nasila. To powoduje dezorientację rodziców w różnych sferach codzienności.

2. Z CZYM WIĄŻE SIĘ ZAGUBIENIE RODZICÓW DZIECI AUTYSTYCZNYCH W WYMIARZE PSYCHICZNYM I SPOŁECZNYM?
Zagubienie jako stan psychiczny:
Ř Obniżenie poczucia kontroli nad otoczeniem i swoimi reakcjami
Ř Obniżenie samooceny
Ř Ograniczenie możliwości zaspokajania potrzeb psychicznych
Ř Utrata zaufania do siebie i innych
Ř Dolegliwości psychosomatyczne
Zagubienie na poziomie społecznym:
Ř Ograniczenie dostępności przestrzeni społecznej
Ř Zmiana ról społecznych
Ř Zmniejszenie rodzajów aktywności.

3. WYMIEŃ I SCHARAKTERYZUJ GŁÓWNE OBSZARY ZAGUBIENIA RODZICÓW DZIECI AUTYSTYCZNYCH
1) Zagubienie w przestrzeni
- zawężenie dostępnej przestrzeni – bezpieczne staje się tylko własne mieszkanie, niemożność swobodnego wyboru drogi (sztywne przyzwyczajenie dziecka), problemy z przemieszczaniem się w środkach komunikacji;
- często konieczność zmiany własnej życiowej przestrzeni.
2) Zagubienie w czasie
- przeszłość przestaje się liczyć, ważna jest teraźniejszość, wszystko dzieje się z dnia na dzień, a wybieganie myślami w przyszłość jest bolesne;
- wykorzystanie czasu podporządkowane zostaje opiece nad dzieckiem;
- czas wewnętrzny jakby się zatrzymuje, nie ma w nim szczególnych wydarzeń ważnych dla biografii.
3) Zagubienie wśród innych
a) Zagubienie w relacji z dzieckiem autystycznym
-niemożność nawiązania dialogu emocjonalnego z dzieckiem powoduje frustrację matki i poczucie winy;
-dziecko daje podwójne sygnały, wzbudzające w rodzicach ambiwalentną postawę dążenia – unikania;
-matki bywają bardzo rozczarowane, wyręczające, napięte w relacji z dzieckiem.
b) Zagubienie w relacjach rodzinnych
- konflikty małżeńskie;
- obarczenie matki koniecznością sprawowania opieki nad dzieckiem;
- brak wsparcia krewnych, negatywne oceny z ich strony;
- poczucie winy w stosunku do pozostałego, zdrowego potomstwa.
c) Zagubienie w relacjach z innymi obcymi
– „ubywanie ludzi” – charakterystyczna zmiana w relacjach z innymi;
– oddalanie się rodziców ze względu na brak zrozumienia ze strony otoczenia;
– pretensje sąsiadów.
4) Zagubienie w sobie
- rezygnacja z dotychczasowego sposobu realizowania siebie w rzeczywistości;
- ograniczenie niektórych aktywności;
- zmniejszenie poczucia kontroli;
- „wypalanie się”;
- niezaspokojenie podstawowych potrzeb psychicznych;
- zmiana hierarchii wartości;
- zaburzenia tożsamości – zakłócenie poczucia kontynuacji siebie.

Inka

2. Opisz etapy nawiązywania kontaktu emocjonalnego z dzieckiem z pierwszego poziomu afektywnej regulacji.
1) Przyzwyczajamy dziecko do neutralnej obecności terapeuty. Nie nawiązujemy jeszcze kontaktu wzrokowego ani nie komunikujemy się bezpośrednio przy pomocy słów, pozwalamy na wycofywanie z sytuacji.
2) Wypracowywanie pozytywnego stosunku do terapeuty poprzez „towarzyszenie” dziecku i oczekiwanie na spontaniczne poszukiwanie wsparcia fizycznego.
3) Próby wzięcia dziecka na ręce i wspólnego wirowania, a w tym czasie nawiązywanie kontaktu wzrokowego.
4) Podchodzenie do przedmiotów, które zwracają uwagę dziecka, by nie „przesycić” go tymi doznaniami i ponowne, bardziej intensywne nawiązywanie kontaku emocjonalnego.
5) Wspomaganie różnych form afektywnego kontaktu (może trwać od kilku tygodni do kilku lat) poprzez towarzyszenie emocjonalne, komentowanie sytuacji i zdarzeń.
6) Nastawienie na zwiększenie aktywności dziecka, wzrost wybiórczości i stabilności jego kontaktów z innymi ludźmi poprzez rytmiczną organizację kontaktów emocjonalnych i wprowadzanie różnorodnej, aktywizującej dziecko stymulacji sensorycznej.

Marzena

Integracja sensoryczna - ksero od pani doktor
PODSTAWY I CEL STOSOWANIA METODY INTEGRACJI SENSORYCZNEJ U DZIECI AUTYSTYCZNYCH

Podstawową tezą tej terapii jest założenie, że u dzieci autystycznych występują zaburzenia w systemie nerwowym polegające na niewłaściwym przetwarzaniu informacji docierających z receptorów do mózgu. Autystyczne dzieci są według tego zdezorganizowane ( dane z jednego kanału zmysłowego nie mają tego samego znaczenia jak równoległe dane z innego kanału). Celem S – I jest usunięcie tej dezintegracji, a możliwe jest to dzięki plastyczności układu nerwowego ( wiadomo też, że mózg nie jest całkowicie rozwinięty przy urodzeniu i rozwija się tylko w rezultacie zmysłowych doznań).Najbardziej znaną przedstawicielką metody jest amerykańska psycholog J. Ayres. Wychodzi ona z założenia że duża część zaburzeń w zachowaniu, zakłócenia motoryczne, zakłócenia w uczeniu i w mowie u dzieci mają przyczynę w niewystarczającym przetwarzaniu wrażeń zmysłowych. Zakłócenia niższych funkcji (priorecepcja, system taktylny – dotykowy, westybularny- odczuwanie siły ciężkości, przetwarzane w pniu mózgu) oddziałują na przetwarzanie innych informacji zmysłowych, np. słuchowych i wzrokowych, doprowadzają też do problemów w przetwarzaniu info na wyższym poziomie. Dlatego diagnostyka i terapia koncentrują się na problemie przetwarzania info i jego polepszenia na poziomie pnia mózgu. Dla całego rozwoju i umiejętności uczenia się ważna jest multisensoryczna stymulacja, tzn. używanie w czasie odbierania info możliwie wielu kanałów zmysłowych.

WYMIEŃ ZAKŁÓCENIA PROCESÓW INTEGRACJI SENSORYCZNEJ I ICH OBJAWY

Zakłócenia procesów integracji sensorycznej (Ayres):
1. Zakłócenia dotyczące zmysłu równowagi – mają przyczynę w niedokładnym zintegrowaniu spostrzeżeń westybularnych (odczuwanie siły ciężkości) i prioprioceptywnych; symptomy:
- słabo zintegrowane prymitywne odruchy postawy : TLR( toniczny odruch błędnika, obserwujemy gdy dziecko leżąc na brzuchu na deskorolce ma trudności w utrzymaniu wyprostowanych nóg i rąk, ich zginaniu)i TNR (toniczny odruch szyjny, ruchy głowy są zależne od ruchów ramion i tułowia obserwowane w pozycji na czworaka)
- niewystarczające reakcje równowagi – przy niedowrażliwości pozwalają się kręcić przez pół godz i nie dostają przy tym zawrotów głowy, nie obserwuje się tez szybkich ruchów oczu z jednej strony na drugą po zatrzymaniu.
- zbyt mała kontrola oczu – dziecko nie jest w stanie zatrzymać wzroku na przedmiocie i śledzić go oczami
- niedokładna integracja obydwu połów ciała – dziecko używa ręki niezależnie od drugiej, a wiec każdorazowo po tej stronie do której należy
2. Reakcje obronne na bodźce taktylne (dodatkowo wzmacniane gdy dziecko nie widzi co wywołuje dotknięcie gdy bodźce są lekkie, delikatne i powierzchowne, np. głaskanie włosów)
Dzieci z zaburzeniami w systemie taktylnym preferują nosić ubrania z długimi rękawami, chcą nosić sweter nawet gdy jest ciepło, nie chcą biegać na bosaka, obcinać włosów i paznokci, nie lubią bawić się mokrym piaskiem czy błotem.
3. Uwarunkowana rozwojowo apraksja – dzieci są niezręczne, ociężałe i nieskoordynowane, przykładowo: dziecko nie potrafi zapiąć guzików, nie ma pojęcia jak wysoko podnieść nogę , aby wejść na schody, nie wie jak trzymać widelec, aby nabierać na niego jedzenie.
4. Zakłócenia w spostrzeganiu wizualnym – wyróżnia się tu zakłócenia położenia (dziecko nie spostrzega położenia przedmiotów w stosunku do siebie, jego ruchy są niezręczne, ma też trudności w używaniu słów które wyrażają stosunki przestrzenne), zakłócenia w spostrzeganiu stosunków przestrzennych(przykładowo problemy w nawijaniu kolorowych koralików według określonego wzoru)i zaburzenia spostrzegania form.

W autyzmie poważnie uszkodzony jest schemat ciała, ważny dla motorycznego planowania czynności.

PRZEDSTAW SPECYFICZNE STRATEGIE STOSOWANE W TERAPII SENSORYCZNEJ INEGRUJĄCEJ DZIECI Z AUTYZMEM
A. Pierwszym zadaniem terapeuty jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem, utrwalenie się jako dostarczającego przyjemnych doznań; może on obserwować aktywności sprawiające dziecku przyjemność , rozszerzać je i wprowadzać nowe formy przyjemności
B. Nadwrażliwość sensomotoryczna utrudnia towarzyszenie innym, dlatego ważne jest zredukowanie jej do poziomu bardziej normalnego przez organizowanie łagodnych, uspokajających doznań:
- aktywność dotykowa ( dotyk, napięcie, nacisk)
- wolne, rytmiczne doznania z przedsionka( kołysanie, huśtanie)
- rytmiczne proprioceptywne doznania dla niektórych dzieci
- inne spokojne aktywności jak żucie, ssanie przetransformowane na społecznie akceptowane, np. guma do żucia
- muzyka jako doznanie uspokajające i organizujące.
C. Rozwijanie schematu ciała
Ważne jest tu dostarczenie dziecku doznań o tym gdzie jego ciało znajduje się w przestrzeni ( góra, dół, pod, nad...), rozwijanie wrażeń dotykowych oraz dostarczenie doznań ze ścięgien, stawów i mięśni przez skakanie, pchanie, ciągnięcie, klaskanie itd.
D. Komunikacja
1. Ponieważ niektóre dzieci autystyczne są niezdolne do rozwoju mowy , potrzebny jest wczesny rozwój innych sposobów ekspresji. Użyteczne jest tu symultaniczne śpiewanie i mówienie , co łączy doznania słuchowe i wzrokowe
2. Dzieci autystyczne nie czytają dobrze ekspresji twarzy, można im w tym pomóc przez wyostrzenie ekspresji twarzy i gestów
3. Dorośli powinni rozpoznać że całe zachowanie jest komunikacją i okazywać dzieciom że próbują je zrozumieć
E. Kontakt wzrokowy
Są pewne dowody na to, że brak wzrokowego kontaktu jest spowodowany przez brak rozwoju widzenia ogniskowego. Może być ono ułatwione przez aktywności które stymulują uporczywe patrzenie do góry czy używanie ruszających się kolorowych świateł w półciemnym pokoju.

wioleta

1. Na czym polega metoda ułatwionej komunikacji?
Aby opisać metodę U/K niezbędne jest wprowadzenie takich terminów jak: wspomagający — osoba (najlepiej cały czas jedna), która pomaga wskazywać litery osobie niepełnosprawnej; piszący — osoba niepełnosprawna; tablica — kartka papieru z odwzorowaną klawiaturą maszyny do pisania, z wszystkimi polskimi literami; pisanie — jest to wskazywanie przez piszącego kolejnych liter wyrazu na tablicy. Tablicę najlepiej wykonać w wielkości A-4, na której litery oddzielamy od siebie wyraźnymi liniami, tworząc okienka z literką w środku. Osoba wspomagająca ujmuje delikatnie dłoń piszącego, tak, aby zwisające palce (lub palec) mogły wskazywać litery i ustawia nad dolną krawędzią tablicy. Wspomagający (lub osoba trzecia) zadaje piszącemu proste pytanie (na które piszący na pewno zna odpowiedź). Wspomagający stara się wraz z piszącym literka po literce ”złożyć” wyraz będący odpowiedzią. Nie można zwracać uwagi na ortografię czy gramatykę, nie jest to istotne, a może zrazić piszącego. Stopniowo, w miarę postępów piszącego wprowadzamy coraz trudniejsze zadania. Po wskazaniu każdej litery, zdecydowanym ruchem wracamy nad krawędź tablicy, aby podkreślić ich odrębność. Kierowanie ręką dziecka przez osobę wspomagając jest dopuszczalne tylko na samym początku stosowania U/K i tylko po to, aby dziecko zrozumiało, na czym polega ta „zabawa”. Musi to być na tyle krótki czas, żeby dziecko nie przyzwyczaiło się do pomocy. Można też rozmową zachęcać do pisania i naprowadzać na prawidłową odpowiedź. Kiedy piszący wyraźnie ciągnie dłonią w kierunku jakiejś litery, wspomagający nie ma problemów z odczytaniem wyrazu, ale mogą to być także ruchy ledwie wyczuwalne i mało precyzyjne, a od osoby wspomagającej zależeć będzie, na ile odczytany wyraz jest myślą piszącego. Jest to etap początkowy, celem treningu U/K jest doprowadzenie do samodzielnego pisania na klawiaturze, o ile piszący będzie do tego zdolny pod względem manualnym. W miarę osiąganych postępów możemy wycofywać wspomaganie, lecz bardzo powoli, zamiast chwytu za całą dłoń może to być chwyt za ramię, lub łokieć, wracając jednak w razie konieczności do wspomagania pełnego. Wspomaganie ma bardzo duże znaczenie w sytuacjach, gdy pisany tekst wywołuje emocje u piszącego. Znane są polskie przykłady biegle piszących na klawiaturze, jednak przy tekstach związanych z osobistymi zwierzeniami lub pisząc o uczuciach wobec najbliższych, osoby te wymagają wspomagania (chwyt za ramię, lub łokieć). Mój syn, Dawid, umie pisać odręcznie w zeszycie i dobrze radzi sobie z pisaniem na klawiaturze komputera, ale gdy otrzyma zadanie, co do którego nie jest pewien odpowiedzi, po prostu się „blokuje”. Wracamy wtedy do pełnego wspomagania, jego dłoń złożona na mojej wędruje nad tablicę. Wyraźnie i zdecydowanie wskazuje litera po literze prawidłową (lub nieprawidłową) odpowiedź, co znaczy, że wie, co chce powiedzieć

2. O czym należy pamiętać rozpoczynając pracę metodą ułatwionej komunikacji z dzieckiem autystycznym?
O czym należy pamiętać rozpoczynając z autystą pracę metodą Wspomaganej Komunikacji?

* Metoda UK nie jest metodą terapii autyzmu, umożliwia jedynie wyeliminowanie lub zmniejszenie problemów w komunikowaniu się autysty z otoczeniem.
* Przed rozpoczęciem pracy tą metodą konieczne jest podjęcie próby uruchomienia innych alternatywnych sposobów porozumiewania się, w szczególności gestów. Chodzi o to, aby nie ograniczać możliwości komunikowania się autysty z otoczeniem jedynie do metody UK. Wszystkie alternatywne sposoby porozumiewania się zwiększają bowiem możliwości dziecka, pozwalają na pełniejszy kontakt i relacje z otoczeniem.
* Aby wprowadzenie do pracy z dzieckiem lub dorosłą osobą z autyzmem metody Wspomaganej Komunikacji zakończyło się sukcesem, konieczne jest zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa, okazanie zaufania. Niezbędne jest także istnienie u autysty motywacji do kontaktu.
* Osoby autystyczne mają problemy z wykonywaniem celowych ruchów. Potwierdzają to liczne badania prowadzone na świecie. W efekcie osoba autystyczna może rozumieć polecenie, chcieć je wykonać, ale samo działanie może być zablokowane. Problemy mogą dotyczyć rozpoczęcia ruchu, przerywania („zamrożenia”) wykonywania czynności, zakończenia podjętego działania. Dotyk może pomóc osobie autystycznej rozpocząć lub kontynuować świadome wykonywanie ruchu. Dlatego tak ważna jest w przypadku metody UK ocena stopnia i rodzaju wspomagania, którego potrzebuje autysta.
* Istotne jest także uświadomienie sobie, że prawdopodobnie nasza dotychczasowa wiedza o dziecku jest niepełna. Ze względu na obserwowane w autyzmie liczne stereotypie, problemy z odbiorem i integracją bodźców sensorycznych, rozumieniem i uzewnętrznianiem emocji, problemy w porozumiewaniu się z otoczeniem itd., dziecko autystyczne najczęściej nie jest w stanie w pełni ujawnić posiadanej przez siebie wiedzy i umiejętności. Stąd często dzieci z autyzmem oceniane są przez otoczenie jako upośledzone. W chwili, gdy autysta zacznie się z nami porozumiewać metodą UK może się okazać, że jego rozumienie sytuacji, samoświadomość, wiadomości są większe niż przypuszczaliśmy. Dla wielu rodziców i terapeutów uświadomienie sobie, że dziecko ma znacznie większe możliwości niż przypuszczali, jest niezwykle trudne, bo powoduje konieczność dokonania przewartościowań, zmiany dotychczasowego stosunku do dziecka, metod postępowania, a często także poradzenia sobie z poczuciem winy, że nie docenili oni dziecka.
* W pracy metodą UK trzeba zawsze pamiętać o przestrzeganiu pewnych zasad i reguł, niezależnie od stopnia zaawansowania posługiwania się tą metodą. Pozwoli to na uniknięcie wielu błędów. Wyeliminuje rozczarowania. W niektórych sytuacjach pozwoli na zwolnienie tempa pracy, danie wystarczającej ilości czasu autyście na pokonywanie kolejnych etapów na drodze do samodzielnego komunikowania się.
* Pracy metodą UK nie można traktować jako posłannictwa. Nie każdy rodzic, terapeuta może z niej korzystać. Nie każde dziecko jest w stanie skorzystać z takiej metody wspomagania w komunikowaniu się. Każde dziecko posługujące się metodą UK może osiągnąć inny poziom samodzielności w porozumiewaniu się. Nie można oczekiwać, że każda osoba autystyczna zacznie pisać zupełnie samodzielnie, ale należy do tego dążyć.
* Praca z osobą autystyczną metodą UK wiąże się nierozerwalnie z nawiązaniem z nią bardzo bliskiej relacji emocjonalnej. Jest to relacja porównywalna z tą, jaka tworzy się pomiędzy terapeutą a jego pacjentem w procesie psychoterapii. Biorąc pod uwagę fakt, że większość osób wspomagających nie ma doświadczenia w prowadzeniu psychoterapii, stwarza to niebezpieczeństwo nadużyć zarówno ze strony osoby wspomagającej, jak i samego autysty. Dlatego niezmiernie ważne jest jak najszybsze wprowadzanie do pracy z autystą kolejnych osób posługujących się metodą Wspomaganej Komunikacji, aby rozluźnić zbyt silną relację oraz zapewnienie sobie superwizji swojej pracy.

3. Rola osoby wspomagającej dziecko autystyczne w pracy metodą ułatwionej komunikacji.
Należy zwrócić uwagę na:
* dominującą rękę osoby autystycznej - zawsze wspomagamy rękę dominującą i przy pracy siadamy lub stajemy od strony tej ręki;
* materiał, na którym pracujemy (obrazki, tablica literowa, klawiatura komputera) musi być tak ułożony, aby autysta nie miał trudności ze wskazywaniem, to znaczy nie za nisko i nie za wysoko, w odpowiedniej odległości od dziecka; istotne jest również dobre oświetlenie;
* osoba wspomagająca powinna stać lub siedzieć w taki sposób, aby mieć pełną swobodę ruchów i nie ograniczać w żaden sposób możliwości wykonywania ruchu przez osobę z autyzmem;
* niektórzy autyści będą wymagali wspomagania jedynie w postaci lekkiego dotknięcia np. ramienia; u innych zakres wspomagania musi być znacznie większy; w przypadku dużej grupy autystów konieczne jest „oporowanie” tj. wywieranie przez osobę wspomagającą przeciwnacisku na rękę osoby piszącej; zdarza się, że takie „utrudnianie” ruchu musi być bardzo silne, ale tylko wtedy może być możliwe pisanie przez osoby z zaburzeniami tonusu mięśniowego;
* potrzebę hamowania zbyt szybkich ruchów wykonywanych przez autystę, co może pomóc w ochronieniu go przed doznaniem niepowodzenia w pisaniu np. w postaci popełnionych błędów literowych; jest to szczególnie ważne w początkowych etapach nauki posługiwania się metodą UK;
* konieczność precyzyjnego wskazywania - stosowane do pracy pomoce muszą być tak dobrane, aby umożliwiały precyzyjne wskazywanie, stąd często konieczność pracy z powiększoną tablicą literową lub nakładką na klawiaturę komputera uniemożliwiającą naciskania jednocześnie dwóch liter; w przypadku korzystania z edytora tekstów wskazane jest uruchomienie odpowiedniego filtra dla osób niepełnosprawnych, który nie pozwala na pojawienie się całego ciągu liter przy zbyt długim przytrzymaniu klawisza komputera (filtry takie są dostępne np. w Windowsach 95 i późniejszych);
* każdorazowo po wskazaniu obrazka lub litery należy pomóc osobie wspomaganej cofnąć rękę do pozycji wyjściowej;
* w przypadku, gdy osoba wspomagająca pracuje z kilkoma osobami autystycznymi, musi ona uwzględniać ich indywidualne możliwości i potrzeby; oczekiwanie, że z każdym autystą można pracować w ten sam sposób jest poważnym błędem i najczęściej prowadzi do zablokowania jego możliwości komunikowania się z otoczeniem;
* konieczność wykluczenia prowadzenia ręki autysty w domniemanym przez osobę wspomagającą kierunku.

yMONN

Pytania do Delacato:

1. Jak Delacato rozumie pojęcie "sensoryzmów" i jakie mają one znaczenie dla funkcjonowania dziecka autystycznego?

„Sensoryzmy” to powtarzające się zachowania dziecka wynikające z uszkodzenia mózgu. Uszkodzenia te przejawiają się w dysfunkcjach percepcji, to znaczy są przyczyną zaburzeń w funkcjonowaniu jednego (lub więcej) kanałów sensorycznych prowadzących z narządów zmysłu do mózgu. Ze względu na uszkodzenia mózgu, praca tych kanałów może zostać zakłócona na jeden z trzech sposobów: nadwrażliwość, zbyt mała wrażliwość, biały szum. Stereotypowe zachowania (sensoryzmy) dziecka autystycznego są symptomami owych uszkodzeń mózgu. Powtarzanie sensoryzmów jest ze strony dziecka próbą naprawienia uszkodzonych kanałów sensorycznych. Próby leczenia się i naprawienia kanałów sensorycznych odciągają uwagę dziecka od rzeczywistości, ale pozwalają mu przetrwać w normalnym świecie. Przywrócenie działania kanałów sensorycznych powoduje ustąpienie sensoryzmów, a uwaga dziecka zmienia kierunek i staje się ono zdolne do radzenia sobie z otaczającym je światem i do wchodzenia w interakcje z rzeczami i ludźmi.

2. Omów sposób funkcjonowania dziecka z wybranym przez siebie "sensoryzmem".

Wybierzcie sobie jaki chcecie, jest to ładnie opisane w Delacato. Dla tych co nie mają książki, zamieszczam przykład.

DOTYK
Nadwrażliwość dotykowa
O tego rodzaju nadwrażliwości świadczy unikanie przez dziecko dotyku. Będzie się sprzeciwiało dotykaniu go, broniąc się nawet pięściami. Dotyk innego człowieka może sprawiać niezwykłą przykrość. Reaguje również negatywnie na dotyk ubrania (zwłaszcza z różnego typu szorstkich tkanin) i odzież krępującą ruchy. Nie znosi zmian temperatury, nie lubi wody, o ile ma temperaturę inną niż jego ciało.
Dosyć często czuje ciepło pod wpływem dotyku. Ale może też odczuwać wzrost napięcia. Wybiera miękkie, pluszowe zabawki i używa ich zazwyczaj do głaskania lub delikatnego łaskotania swojego ciała.
Taktylizmy nadwrażliwego dziecka są zazwyczaj bardzo subtelne. Próbując naprawić ten system odbioru bodźców będzie się samo głaskało lub łaskotało.
Wiele dzieci z nadwrażliwością dotykową sprawia wrażenie jakby się masturbowały. Jeśli nawet dotykają swych genitaliów, czynią to wyjątkowo delikatnie, a bardzo często są tak zajęte sprawiającymi im przyjemność manipulacjami inną częścią ciała, że taktylizmy nie obejmują obszarów genitalnych.
Trudno opisać kłopoty, jakie sprawiają przy ubieraniu. Choć wydaje się, że są one skutkiem nadwrażliwości dotykowej, ich przyczyną może być również nadwrażliwość zapachowa. Dzieci nadwrażliwe dotykowo nie będą chciały nosić ubrania zbyt szorstkiego lub krępującego ruchy, na przykład wełnianych lub tweedowych spodni, za ciasnych swetrów i golfów. Należy to jednak sprawdzić również pod kątem węchu, dziecko może bowiem nie chcieć włożyć ubrania ze względu na jego zapach. Dotyczy to zwłaszcza włókien sztucznych oraz tych materiałów, którym nadano fakturę trwałego zagniecenia.
Nadwrażliwe dotykowo dziecko nie znosi dużych różnic temperatur i ciśnienia. Nie toleruje bólu i generalnie unika wrażeń dotykowych, których sprawcami są inne osoby. Woli własny dotyk - zawsze delikatny i rytmiczny.

Zbyt mała wrażliwość na dotyk
W skrajnym przypadku, dziecko takie może doznać poważnych obrażeń i nie płakać. Często potrafi śmiać się podczas bicia, nie zwraca uwagi na siniaki i skaleczenia, wydaje się nie reagować na doznania cielesne. Są to dzieci, które same dostarczają sobie stymulacji. Gryzą się, wkłuwają sobie w skórę szpilki, uderzają się, szczypią w miękkie części ciała, wykręcają ciało w dziwnych pozycjach - wszystko to, co byłoby dla nas bolesne, wydaje się sprawiać im przyjemność. Ulubionym zajęciem tych dzieci jest rytmiczne poruszanie całym ciałem, zwykle związane z koniecznością utrzymania równowagi. Przy ocenie takiego zachowania należy również uwzględniać jego aspekty wizualne i słuchowe.
Poważniejsze taktylizmy są zazwyczaj odbierane przez obserwatorów jako autodestrukcyjne. Są na przykład dzieci, które gryzą rękę tak mocno, że słychać zgrzyt zębów o kość, które rzucają się z pewnej odległości na przedmioty i mają posiniaczone lub pokryte zgrubiałą skórą dłonie, ręce, kolana, łokcie lub części twarzy.
Jeśli stłuką sobie jakąś część ciała lub skaleczą się, ciągle dłubią przy ranie, nie dopuszczając do jej zagojenia.

Biały szum
Te dzieci drapią się po ciele, jakby swędziły je miejsca po ukąszeniu komarów lub much.
Często przechodzi po ich ciele dreszcz jakby dotknął je jakiś niewidzialny przedmiot.
Przez pewien czas sprawiają wrażenie cichych i spokojnych, potem następuje nagły wybuch różnych, jakby nagromadzonych wcześniej w ciele taktylizmów.
Dzieci te są ofiaramij wybuchów taktylizmów - uderzania i bicia siebie lub innych. Po wybuchu następuje okres względnego spokoju, dopóki nie nagromadzą się znowu.
Należy przyjrzeć się ich skórze, gdyż często sprawia wrażenie jakby „cierpła". Pojawia się efekt gęsiej skórki na moment stają pokrywające ją włoski, a potem wszystko, wydawałoby się bez żadnej przyczyny, wraca do normy.

3. Podaj cele pierwszego etapu (przetrwanie) terapii proponowanej przez Delacato. Co może pomóc dziecku w przetrwaniu?

Etap pierwszy: Przetrwanie.
Celem tego etapu jest wyeliminowanie sensoryzmów, co sprawia, że otoczenie zaczyna lepiej znosić zachowania dziecka. Uwolnienie dziecka od sensoryzmów, które dotychczas pochłaniały całą jego uwagę pozwoli mu zacząć zwracać uwagę na to, na co chcemy, żeby reagowało, umożliwia także skupienie się na zadaniach przewidzianych w drugiej fazie leczenia.

Pierwszym celem, który należy osiągnąć podczas wstępnego etapu terapii, jest zrozumienie przez rodziców zachowania swoich dzieci.
Po drugie, należy pomóc dziecku w pozbyciu się sensoryzmów na tyle, by otoczenie przestało je odrzucać lub uważać za beznadziejny przypadek. Na tym etapie musimy zająć się bezpośrednio zaburzeniami sensorycznymi, by uzyskać natychmiastową zmianę zachowania.
Trzecim celem pierwszego etapu jest uwolnienie dziecka od dziwnych nawyków sensorycznych, które pochłaniają całą jego uwagę. Pozbywszy się ich raz, może zacząć dopuszczać do swojego układu nerwowego bodźce z realnego świata. Może też przejść do drugiego etapu terapii.

Aby dziecku udało się przetrwać musimy:
1. Zrozumieć zachowanie. Gdy zrozumiemy jego przyczyny, dużo łatwiej będzie je znosić, ponieważ to, co rozumiemy, mniej nam przeszkadza. Zrozumienie prowadzi do akceptacji.
2. Zmienić otoczenie tak, by zmniejszyć problemy związane z odbiorem bodźców zmysłowych,
3. Próbować tak zmienić otoczenie, aby zmniejszyć ilość sensoryzmów.
4. Zmienić, na ile się da, funkcjonowanie receptorów, które zapoczątkowuje sensoryzmy.
5. Dzięki terapii możemy pomóc dziecku zacząć normalizować funkcjonowanie tych kanałów sensorycznych, w których występują zakłócenia.

mała

Pytania i odpowiedzi do 4 rozdz. DOROŚLI Z AUTYZMEM H. Morgan

1) Krótko scharakteryzuj cechy i wynikające z nich trudności w uczeniu się osób dorosłych z autyzmem
- brak elastyczności w procesach myślowych, stereotypowe myślenie
- preferowanie niezmienności wskazujące na fakt, że wzorce poznawcze osób z autyzmem są „zależne” od regularności i powtarzalności
- autyzm charakteryzuje centralny deficyt procesu poznawania społecznego, które stanowi warunek ogólnie przyjętego rozumienia świata, dziecko autystyczne nie uczy się interpretacji świata poprzez modelowanie, eksplikację, czy ekstrapolację
- kiedy osoba z autyzmem uczy się, czyni to w sposób sobie właściwy, nie znaczy to, że jest ona niezdolna do tworzenia myślowych połączeń, są one jednak zależne od interpretacji poszczególnych elementów, znaczenia nie są do tych zjawisk przypisywane
- autystyczne uczenie się jest wysoce specyficzne: coś, czego nauczy się w danym kontekście czy sytuacji niekoniecznie zostanie uogólnione i przeniesione na inny, podobny kontekst
- niezrozumiały pozostaje dla nich także ostateczny cel danych czynności czy wydarzeń
- osoby te są niezdolne do wyboru działań, czy podejmowania czynności wychodzących poza repertuar ich własnych zainteresowań , czy wyuczonych procedur, podobne trudności pojawiają się w momentach przechodzenia z 1 rodzaju aktywności w inny
- brak poczucia własnej obecności i udziału w rzeczywistości, a co za tym idzie problemy z planowaniem czynności,
- brak monitorowania efektów własnego działania oraz bezustannie „wędrująca” uwaga
- brak kreatywności rozumianej jako włączanie we własne działania ( np. maowanie) tego, co dziecko „ wie”, a jedynie reprodukowanie tego, co dziecko widzi
- niemożność wymyślenia rozwiązań i posiadania pomysłów wykraczających poza wcześniej przyswojone reakcje
- osoba z autyzmem może wiele wiedzieć i rozumieć, ale wiedza ta jest „pokawałkowana”, fragmentaryczna
- brak wyobraźni w myśleniu
- mogą mieć trudności w odróżnianiu inwencji i myśli od rzeczywistości – nie zdają sobie sprawy, że ich myśli nie są automatycznie podzielane przez innych
- kierunek ich myślenia wydaje się nie mieć sensu, tor myślenia jest wąski i niezmienny, przenoszenie wiedzy pomiędzy kontekstami odbywa się bardzo opornie

2) Podaj wskazówki dotyczące działań na rzecz przezwyciężania braku elastyczności u osób dorosłych z autyzmem
- pielęgnowanie działań „twórczych” poprzez zapewnienie im odpowiedniego repertuaru umiejętności i technik
- zmniejszanie niepokoju (np. wynikającego z obecności innych osób) jako warunek konieczny. Może się odbywać na drodze:
a) wprowadzania nowych zadań, czy zadań wymagających elastyczności w tak dalece pozbawionej społecznego kontekstu sytuacji, jak to tylko możliwe ( np. posłużenie się komputerem)
b) redukowanie ilości sygnałów jednoczesnych (np. nie należy gestykulować wypowiadając w tym czasie instrukcje słowne) Wykorzystywać każdy z tych środków ( gest, mimika, słowa) oddzielnie, zwolnić tempo przekazywania komunikatu i poczekać na reakcję
c) starać się być jak najbardziej przewidywalnymi
d) należy stosować precyzyjne „markery” skutecznie naprowadzające chorego na interpretację znaczeniową sytuacji, której sami nie potrafią dokonać
e) regularne procedury i „rutyny” działania, pisemne lub obrazkowe harmonogramy, oznakowanie przestrzeni pomagają chorym w zrozumieniu co trzeba zrobić, gdzie i jak długo wykonywać daną czynność
f) wprowadzanie bardziej zrozumiałych celów w miejsce tych niezrozumiałych dla niech
- uczenie zrozumienia i świadomości poprzez pomoc w wytworzeniu strategii poznawczych i uświadamianiu ich osobie chorej
- nauka dokonywania wyboru: decydowania co robić w jakich okolicznościach, jak długo to robić itd.
- rozwijanie strategii pamięciowych poprzez uświadamianie własnych strategii uczenia się i doświadczeń (np. zachęcać, by mówiły co robią, kiedy to robią, oraz zwracały uwagę na to kiedy dana czynność sprawia przyjemność a kiedy nie)
- rozwijanie umiejętności wyboru poprzez użycie list, obrazków, symboli, czy określonych przedmiotów
- ważne jest by nauczyć najpierw zrozumienia danego pojęcia, gdyż uczenie samego zachowania po prostu zastąpi jedno sztywne zachowanie innym.

mała

Pozwoliłam sobie przekleić tu odpowiedzi, które mamy w poprzednim wątku. Autorów przepraszam za taka samowolkę Very Happy

ad.9) o terapii zabawą, pytanie:
Wymień ogólne założenia terapii niewerbalnej.

i odpowiedźSmile
Dziecko poprzez własną aktywność (zabawową) oraz zachowania terapeuty ma szansę przebudować i odtworzyć brakujące ogniwo w rozwoju osobowości. Punktem wyjścia jest aktywność własna dziecka, a zachowania terapeuty sa do niej dostosowane. Dokładniej rozumując dostosowane do:
- zdolności dziecka do tolerowania obecności innej osoby
- etapu rozwoju zabawy dziecka
- potrzeb dziecka
- aktualnych problemów poznawczych dziecka
- konfliktów emocjonalnych dziecka

* Nalezy wybrać taką koncepcję zabawy aby uwzględniała partnera zabawy a nie tylko dziecko (-> teoria Winnicotta; 4 stadia rozwoju zabawy) Przejście razem z dzieckiem kolejnych stadiów zabawy jest podstawową zasadą terapii dzieci z zaburzeniami rozwoju "ja".
_________________

mała

1. Wymień warunki konieczne do osiągnięcia równowagi emocjonalnej przez dziecko autystyczne na drugim poziomie afektywnej regulacji:
- powtarzalność sytuacji
- strukturalizacja zdarzeń
- rytualizacja przebiegu kontaktu z najbliższymi osobami

2. Na czym polega strach/ lęk na poszczególnych poziomach afektywnej regulacji wg Nikolskiej?
-poziom 1- strach jeszcze nie jest utrwaloną reakcją wywołaną przez określone czynniki zewnętrzne; jego odpowiednikiem jest unikanie dyskomfortu spowodowanego przekraczającymi zdolnosci adaptacyjne dziecka cechami fizycznymi otoczenia
-poziom 2- lęka ma charakter zgeneralizowany, jego źródłem nie jest jedna określona przyczyna lecz globalna zmiana dotychczasowego sposobu działania, sytuacji lub zwyczajowego zachowania najbliższych
- poziom 3- strach wiąże się z przewidywaniem pojawienia się strasznego przedmiotu lub przerażającej sytuacji; przeżycie strachu zaczyna być ambiwalentne (dążenie do wycofania i do przezwyciężenia)
- poziom 4- lęk przed ujemną afektywną oceną przez innych; każda negatywna ocena może prowadzić do zgeneralizowanej trwogi.

wioleta

Słuchajcie, przejrzałam całe forum i powiem szczerze, że jestem zła Razz

Na razie zamieszczam pytania, które się pojawiły. Pogrubione pytania to takie, na które nikt nie udzielił odpowiedzi. Proszę, żeby każdy sprawdził, czy jego pytania są i czy na forum jest na nie odpowiedź. Tutaj zwłaszcza proszę osoby od integracji sensorycznej, bo tam się trochę pogubiłam i być może powychodziły głupoty. Pospieszcie się, bo trzeba to wszystko jak najszybciej wysłać do Kamińskiej, żeby nie wpadła na pomysł typu: skoro nie ma pytań, to ja sama je wymyślę Mad

Czekam na odpowiedź, czy wszystkie pytania są (zwłaszcza chodzi o te pisane ręcznie na zajęciach)- wtedy wyślę je do Kamińskiej. Pozdrawiam i miłej nauki Laughing

wioleta

...i oczywiście zamieszczam listę ;P
1) Frith: Autyzm. W: Świat Nauki" 1993/8
2) Rodier: Początki autyzmu. W: Świat Nauki"2000/5
1. Jakie zmiany w pniu mózgu obserwuje się u osób autystycznych?
2. Jakie znaczenie ma gen Hoxa1 w powstawaniu zaburzeń autystycznych?
3. Wiele spostrzeżeń wskazuje na to, że autyzm spowodowany jest defektem Ośrodkowego Układu Nerwowego. Jak ten defekt się przejawia?

3) Ramachandran, Oberman: W rozbitym lustrze.
4) Rizzolatti,Fogassi, Gaallese: Zwierciadła umysłu.
1.Scharakteryzuj krótko funkcjonowanie neuronów lustrzanych.
2.Podaj metodę diagnozowania autyzmu.
3.Które objawy autyzmu tłumaczy teoria krajobrazu istotności (i w jaki sposób)?

5) skale przesłane netem przez Magdalenę

6) Piszczek M.: Typologia O. S. Nikolskiej - próba zrozumienia dynamiki zaburzeń z kręgu autyzmu, Dziecko Autystyczne. T VII, nr 1, 1999Wyd. Krajowe Towarzystwo autyzmu
część 1
1. Jakie są formy obrony podgrupy pierwszej dzieci autystycznych wg podziału Nikolskiej?
2. Jakie są formy autostymulacji dzieci z podgrupy 1?
3. Wymień pięć cech charakterystycznych dla dzieci autystycznych z podgrupy 2.
4. Jakie są formy autostymulacji dzieci z podgrupy 2?
5. Jak wygląda związek dzieci z 3 podgrupy z osobami najbliższymi?
część 2
6. Wymień warunki konieczne do osiągnięcia równowagi emocjonalnej przez dziecko autystyczne na drugim poziomie afektywnej regulacji.
7. Na czym polega strach/ lęk na poszczególnych poziomach afektywnej regulacji?
Część 3
8. Wymień wybranych zasad nawiązywania kontaktu emocjonalnego z dziećmi autystycznymi

7)Kamińska - Reyman j. (1995) Rodzice zagubieni w rzeczywistości

1. skąd wynika zagubienie rodziców dzieci autystycznych?
2. z czym wiąże się zagubienie rodziców dzieci autystycznych w wymiarze psychicznym i społecznym?
3. wymień i scharakteryzuj główne obszary zagubienia rodziców dzieci autystycznych

Cool

Przytulanie
1. Wymień i krótko opisz trzy fazy reakcji rodzica i dziecka w trakcie sesji Holdingu
2. Podaj przynajmniej trzy przeciwwskazania do stosowania Holdingu

9) o terapii zabawą
Wymień ogólne założenia terapii niewerbalnej.

10) Delacato : Dziwne, niepojęte dziecko autystyczne
1. Jak Delacato rozumie pojęcie "sensoryzmów" i jakie mają one znaczenie dla funkcjonowania dziecka autystycznego?
2. Omów sposób funkcjonowania dziecka z wybranym przez siebie "sensoryzmem".
3. Podaj cele pierwszego etapu (przetrwanie) terapii proponowanej przez Delacato. Co może pomóc dziecku w przetrwaniu.

11) o Metodzie Inegracji Sensorycznej
1. Neurologiczne podstawy metody sensorycznej integracji
2. Jak można pomóc dziecku nadwrażliwemu
3. Analiza samostymulacji i zachowań samouszkadzających
4. podstawy i cel stosowania metody integracji sensorycznej u dzieci autystycznych
5. wymień zakłócenia procesów integracji sensorycznej i ich objawy
6. przedstaw specyficzne strategie stosowane w terapii sensorycznej inegrującej dzieci z autyzmem

12) Morgan H. (2004) Dorośli z autyzmem rozdz. 4 i 5
rozdz 5:
1. Krótko omów znaczenie przywiązania i straty dla dorosłych osób z autyzmem.
2. Na czym będzie polegało udzielenie wsparcia dorosłym osobom z autyzmem przeżywającym żałobę.
3. Krótko scharakteryzuj cechy i wynikające z niech trudności u uczeniu się osób dorosłych z autyzmem
4. Podaj wskazówki dotyczące działań na rzecz przezwyciężania braku elastyczności u osób dorosłych z autyzmem

13) Metoda ułatwionej komunikacji
1. Na czym polega metoda ułatwionej komunikacji?
2. O czym należy pamiętać rozpoczynając pracę metodą ułatwionej komunikacji z dzieckiem autystycznym?
3. Rola osoby wspomagającej dziecko autystyczne w pracy metodą ułatwionej komunikacji.

Cynamon

Pytanie o neurologiczne podstawy metody sensorycznej integracji (1) zostało skreslone z tej listy na zajęciach bo i tak jest juz dużo pytań do tej metody. a podobne do niego jest pytanie o podstawy i cel stosowania metody integracji sensorycznej u dzieci autystycznych (4) tak wię Wiolu możesz skreslić z listy to 1 pytanie o integracji sensorycznej